మురిపించే అందాలే అవి నన్నే చెందలే.!
(కవిత రాసింది ...Sri.Acharya Gowtham Manohya..గారు)
కొన్ని (అంది, అందని)అందాలను,
అందమైన అనుభవాలను ఎంత మర్చిపోదామన్నా మర్చిపోలేం.
చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు
అమ్మచేతి గోరుముద్దలు
కన్నెపిల్లల వాలు చూపులు
తొలిరాత్రి తమకాలు.
ఇలా, మధురమైన కొన్ని సంఘటనలు వాటి తాలుఖు జ్ఞాపకాలు, అజన్మాంతం మన స్మృతి పథంలో మెదులుతూ అనునిత్యం మనల్ని వెంటాడుతూనే ఉంటాయి.
ఇటువంటి మధురమైన జ్ఞాపకాల్లో
తోలిరేయిది ఓ మధుర ప్రస్థానం.
ఏదో జరుగుతుందని మరేదో జరగబోతుందని ఇంకేదో జరగాలని
ఓ కన్నెపిల్ల పడే ఆరాటం. తన కన్నుల్లలోని తమకం. విచ్చుకునే పెదవులు, బిగుసుకునే నడుము, నాట్యమాడే ఊహలు wowww ఆ అందం... ఆ ఆరాటం... ఆ అతిశయం,
అంతా ఇంతా కాదు.
నిజానికి ప్రతీ స్త్రీ జీవితంలోను ఇదో మధురమైన సన్నివేశం.
తనువు మనసు ఏకమై, తమకంలో తరించిపోయే భావావేశం
అప్పటివరకు ఆమో వికసిస్తున్న
గులాబీ మాత్రమే. విచ్చుకుంటున్న ఆమె (పూ)రేఖులకు పరిపూర్ణమైన యవ్వన, సుఖాన్ని... రుచి చూపించే తియ్యని రేయది.
పొద్దుతిరుగుడు పువ్వులాగా
మగడి, కౌగిలింతలో ముడుచుకు పొయ్యే మతైన క్షణమది.
తాకిళ్ళతో మొదలై,
తను మథనంతో వేడేక్కి
ఇరు స్పర్శల మైకంతో,
సన్నని చిరుజల్లులా
గాడాలింగన చుంబనాలతో
మధుపెదవుల పంటిగాట్లతో
ఆపాదమస్తకం పులకించి పరవశించిపోతూ శృంగార మాలికలా ప్రేమామృత దీపికలా అణువణువు అల్లుకుపోయే
మహాద్భుత సన్నివేశమది.
యస్..
అతడు కొరకాలి, ఆమె ఆపాదమస్తకం కొరకాలి, సన్నని తన పంటిగాట్లు ఆమె అణువణువునా వికసించాలి.
నిమిషంలోనో రెండు నిమిషాలలొనే ముగించేది కాదు. ప్రణయ కార్యమంటే!
ఆమె తనువూ, మనసు ఏకమై
పురివిప్పిన మయూరంలో, ఉప్పొంగే వెల్లువలా,
తియ్యని ఆ తాక్కిళ్లకు, వెచ్చని ఆ కౌగిలింతలకు ఆమె కన్నులు
అరమోడ్పులై, ఆమెలోని
అణువణువు, అంగాంగమూ
వికసించి విరబూసే వరకు
ఆమె కరములు వీడక,
నడుమును వదలక,
మనసెరిగిన మన్మధునిలా
అలుపెరగని శ్రామికునిలా
మాటల మత్తుతో
చేతల బిగువతో
నిజమైన స్నేహితునిలా
మేసులుతూ, ఆమె తనువును, మనసును ఏకకాలమందు ,సొంతం చేసుకొని.
నిస్వార్దమైన మమమతో,
సరిసమానమైన గౌరవంతో, భాద్యతాయుతమైన ప్రేమతో
మత్తుగా.. లాలించే... మగవాణ్ణి
తదనుగుణంగా నడుచుకునే స్త్రీని ఎవరు మాత్రం మర్చిపోగలరు. మరేవరు మాత్రం విడిచి ఉండగలరు!
